3 dagen heeft het me gekost om bij te komen. OMG…

Vorige week was ik jarig en ben ik met mijn familie naar Doloris geweest.

Een superleuke activiteit om samen te doen, ik kan niet anders zeggen.

Daarna hebben we gezellig geluncht op het rooftop terras.

We hadden een busje gehuurd, dus dat was ook gezellig, om met elkaar onderweg te kunnen kletsen.

’s Avonds gingen we met twee vrienden nog even uit eten. Een rustig, sfeervol tentje in Vogelenzang, had Erik geregeld.

Niet wetende dat een horde mensen op die dag bij dat restaurant fietsen had gehuurd en naar Max Verstappen in Zandvoort was gaan kijken. Die waren ondertussen allemaal terug gekomen voor een hapje en een drankje.

Afgeladen vol zat het restaurant. En een herrie…

Na het hoofdgerecht zei Erik dat hij er klaar mee was en dat we ergens anders nog wel wat gingen drinken.

Wel gek, want normaal gesproken heeft hij daar niet zo’n last van. Maar hij deed het vast voor mij. Prima dus.

Wij in de auto. Na 5 minuten stonden we op de parkeerplaats van een dorpshuis.

Ik moest even kijken naar de grote zaal, zei Erik, want daar was een mooi podium om het toneelstuk op te voeren in maart met mijn toneelvereniging.

Moet dat nu??

Ja, dat moest nu, want degene die hem had getipt, was daar nu aan het werk.

Hij loopt daar resoluut naar binnen en zegt tegen de dames achter de bar dat we even naar de zaal komen kijken.

Een van de dames zegt nog dat hij daar niet zomaar naar binnen kan, omdat er nu mensen zijn. Ze heeft even niet door dat die mensen daar voor ons zijn, maar ik heb dat weer niet door op dat moment. Ze loopt nog achter hem aan, maar hij is sneller dan zij. Ik moet moeite doen om hem bij te houden.

Hij doet de deur open en ik zie wel mensen staan, maar het is daar binnen donkerder. Een van de silhouetten die ik zie is herkenbaar, maar mijn brein heeft moeite het te verwerken omdat we hier op een vreemde plek zijn.

Het licht gaat aan en iedereen roept: ‘Surprise’!!!

Ineens zie ik vrienden, mensen van mijn toneelvereniging, mensen van mijn opleiding hypnotherapie en familie (ook degenen die van ver moeten komen).

Het was overweldigend en emotioneel, dat al die mensen speciaal voor mij gekomen zijn.

Er kwam een pianiste mooie filmmuziek spelen, de mensen van toneel hadden een stukje ingestudeerd en mijn zwager danste een van zijn Michael Jackson acts

En dan te bedenken dat ik thuis achter in de middag nog voor de gein zei: ‘Nou ook nog uit eten vanavond, het is een volle dag. Je hebt toch niet nog een surpriseparty gepland, toch?’

Erik kreeg natuurlijk een hartverzakking, die dacht dat ik het door had. Maar hij reageerde er rustig op: ‘O, ik dacht dat je daar niet van houdt, dat zeg je altijd: Geen Sara voor de deur, geen party, geen gedoe. Sorry, had je dat wel gewild dan?’

Klopt, dat heb ik altijd gezegd.

Maar om dan ineens zoveel lieve mensen bij elkaar te zien die speciaal voor mijn surpriseparty komen, wauw… dat doet wel wat hoor.

‘Ben je nu boos dat ik dit geregeld heb?’ vraagt ie later. ‘Zelfs je dochters wisten niet of je het wel leuk zou vinden.’

‘Nee hoor, schatje, soms moet je gewoon niet naar me luisteren en lekker je ding doen.’

………………………….

Wat heb jij aan dit verhaal?

Ik wil hier niet mee zeggen dat je een surpriseparty moet organiseren voor je partner om je relatie een boost te geven, maar het kan geen kwaad om af en toe iets te doen wat hij of zij niet verwacht.

Als je vraagt aan je partner of hij of zij iets leuks wil doen, krijg je wellicht vaak te horen: Neuh… hoeft niet hoor. Het is al druk zat met het dagelijkse leven. Werk, kinderen, verplichtingen.

Maar op deze manier dooft het vuurtje tussen jullie op een gegeven moment uit.

Als je dat niet wilt, moet je soms maar een beetje eigenwijs zijn. Doe af en toe iets geks, romantisch, onverwachts, liefs.

De reactie kan heel anders zijn dan je nu denkt.