Je man heeft eindelijk de sokken in de wasmand gegooid.
De vaatwasser is ingeruimd.
Hij heeft eindelijk de spiegel in de gang opgehangen.
Zonder dat jij het vijf keer hoefde te vragen.
En ergens denk je:
‘Moet ik nu enthousiast reageren?
Moet ik zeggen: Wat goed van je!
Goed gedaan lieverd. Zó knap. Wil je een sterretje of een dinosticker?’
Want al die therapeuten en relatiecoaches zeggen dat je mannen moet waarderen.
“Mannen hebben waardering nodig van jou.”
En jij denkt:
‘Flikker op.
Ik ben zijn moeder niet.
Het is toch een volwassen man?
Waarom moet ik hem belonen voor het ‘bare minimum’, de dingen die gewoon normaal zijn in een relatie?’
Waarom het advies ‘waardeer hem’ vrouwen zo boos maakt
Vrouwen zeggen:
“Overal hoor ik dat mannen waardering nodig hebben.” Dat ze groeien van complimenten. Dat je ze positief moet stimuleren.”
En laat ik meteen duidelijk zijn: Dat advies is niet fout.
Waardering werkt.
Voor mannen.
Voor vrouwen.
Voor mensen. Iedereen gaat beter op waardering dan op kritiek.
Maar veel vrouwen voelen: Dit klopt niet.
Omdat zij ondertussen:
• het huishouden dragen
• de mentale last hebben
• vooruitdenken
• plannen
• regelen
• die hele relatie dragen
En niemand zegt tegen hén:
“Zo, goed gedaan hoor. Hier heb je een sticker.”
Dus als het advies dan luidt:
“Geef hem meer waardering, dan gaat hij meer doen”, schieten veel vrouwen in de weerstand.
Niet omdat ze geen waardering wíllen geven.
Maar omdat het voelt alsof ze óók nog verantwoordelijk worden gemaakt voor zijn motivatie.
En dát voelt oneerlijk.
Het echte probleem is niet waardering, maar de dynamiek.
Waar deze boosheid eigenlijk over gaat, is niet die sticker.
Het gaat over ongelijkheid.
Over het gevoel dat jij:
• ziet wat er moet gebeuren
• het initiatief neemt
• de verantwoordelijkheid draagt
En dat hij afwacht.
En hoe meer jij stuurt, herinnert, aandringt of corrigeert, hoe passiever hij vaak wordt.
En wat er dan gebeurt: je krijgt het gevoel dat je met een klein kind getrouwd bent.
Jij:
• regelt
• corrigeert
• overlegt
• draagt
Hij:
• volgt
• trekt zijn eigen plan
• doet pas iets als het gevraagd wordt
En in die dynamiek voelt niets meer volwassen.
Niet voor jou.
En eerlijk gezegd ook niet voor hem.
Waarom ‘meer waarderen’ dan averechts kan werken
Op papier klinkt het logisch:
Als ik hem meer waardeer, voelt hij zich gezien en gaat hij meer doen.
Maar in een relatie waar de rollen al scheef liggen,
kan waardering voelen als pamperen.
Alsof je zegt: “Goed zo jongen, je hebt je bord in de vaatwasser gezet.”
En precies dáár gooien veel vrouwen de kont tegen de krib.
Niet omdat ze ondankbaar zijn.
Maar omdat ze geen moeder willen zijn in hun relatie.
Ze willen een partner.
Geen extra kind.
Dus wat werkt dan wél voor jullie allebei?
Het antwoord is niet:
• stoppen met waarderen
• harder worden
• sarcastisch doen
• alles zelf blijven doen
Het antwoord zit ergens anders.
Je gaat eerlijk benoemen wat het met jou doet als hij niets doet.
Bijvoorbeeld:
“Als ik jou steeds moet aansturen, voelt het alsof ik je manager of je moeder ben.
En dat wil ik niet.
Ik wil een gelijkwaardige partner.”
Dat is geen aanval op hem.
Dat is volwassen communicatie.
Maak het niet persoonlijk, maar houd het onderwerp bij jezelf.
Niet:
“Jij doet ook nooit wat.”
Maar:
“Ik merk dat de verantwoordelijkheid steeds bij mij terechtkomt en daar loop ik op leeg.”
Je praat dan niet over zijn falen, maar over jullie dynamiek.
Houd waardering volwassen.
Waardering is geen stickerboekje.
Waardering klinkt bijvoorbeeld zo:
• “Fijn dat we dit samen doen.”
• “Het helpt me als jij hier initiatief in neemt.”
• “Ik voel me meer ontspannen als ik het niet alleen hoef te dragen.”
Dat is geen pamperen.
Dat is partnerschap.
Maar… mannen hebben toch waardering nodig?
Ja.
Net als vrouwen.
Net als iedereen.
Iedereen gaat beter op waardering dan op kritiek.
Maar waardering alleen helpt vaak niet om iets te veranderen. Je moet eerlijk zijn over je gevoelens.
Een emotioneel volwassen partner kan prima omgaan met een eerlijk gesprek.
Je hoeft niet op eieren te lopen.
Je hoeft niet overdreven positief te doen.
Je hoeft hem niet klein te houden om hem in beweging te krijgen.
Wat nodig is, is een nieuwe samenwerking.
Je switcht weer van die moederrol naar de rol van gelijkwaardige partner.
En in die rol heb je:
• volwassen gesprekken
• heldere verwachtingen
• gedeelde verantwoordelijkheid
• en het loslaten van oude rollen
Niet:
“Ik zal het zelf wel weer doen.”
En ook niet:
“Dan behandel ik hem maar als een klein kind.”
Maar:
“Hoe willen wij partners zijn?”
In mijn traject Relatietherapie 2.0 werken we niet met trucjes en niet met beloningssystemen.
We kijken naar:
• vastgelopen dynamieken
• ouder-kindrollen
• ongelijk verdeelde verantwoordelijkheid
• en hoe je daar samen uitkomt
Zonder elkaar steeds de schuld te geven.
Zonder je man te pamperen en jij je leeggezogen voelt.
Zonder strijd en trekken aan een dood paard.
Zodat je weer naast elkaar kunt staan, in plaats van boven of onder elkaar.
Want uiteindelijk wil je geen beloningsstickertjes blijven uitdelen.
Je wilt een partner.
En dat is een gezond signaal.
Wil je dat ik je hierbij help?
Maak een afspraak voor een kennismaking.
Andere interessante blogs:
Waarom mannen zich terugtrekken
Mijn man heeft geen zin meer in seks