“Mijn man wil bij me weg!”
Ze lachen vrolijk bij binnenkomst. Ik nodig ze uit op mijn bank en vraag of ze thee willen. Terwijl ik het glas thee voor ze neerzet, zie ik dat de stemming anders geworden is. Hij zit in de linkerhoek van de bank. Zijn ene enkel op zijn andere been, zoals mannen vaak zitten. Zijn armen over elkaar geslagen. Ik zie een wat koele uitdrukking op zijn gezicht.
Zij zit rechts. Wat minder stijf in de hoek gepropt dan hij, haar benen naar hem gericht en haar handen in haar schoot. Ze kijkt zorgelijk naar hem.
Ik ga zitten en vraag wat ik voor ze kan doen.
“Hij heeft aangegeven bij mij weg te willen omdat hij me niet meer vertrouwt. Ik wil hem echt niet kwijt, dus ik hoop dat jij ons kunt helpen. Gelukkig was hij nog bereid om hier naar toe te gaan.”
Ze vertelt wat er is gebeurd.
Ik let ondertussen met één oog op hem. Hij laat haar praten en knikt bevestigend als ze aan hem vraagt of ze het zo goed uitgelegd heeft.
De korte versie is: Ze zijn al bij elkaar sinds hun 16e. Ze kunnen zich geen leven zonder elkaar voorstellen, maar zij heeft zijn vertrouwen beschadigd. Zij heeft spijt dat ze hem pijn gedaan heeft, maar vindt dat het voorval door hem veel te zwaar wordt gemaakt en dat het zeker niet in de categorie ‘vreemdgaan’ valt. Ze voelt zich onterecht op het strafbankje gezet door hem.
In de maanden die volgen heb ik af en toe een behoorlijke kluif aan ze, omdat ze zich beiden gekwetst voelen door elkaar.
De laatste afspraak.
Ik heb ze al even niet gezien, dus ik vind het super spannend. Ik zet een glas thee voor ze neer en ik probeer ze te peilen, wat niet lukt. Ik merk dat mijn stem een beetje trilt: “Hoe gaat het?”
Ze kijken elkaar aan en glimlachen. “Goed!”
Ze gniffelt: “Ik had nooit gedacht dat ik dit zou doen, maar ik stuur nu elke dag een lief appje naar hem. Een hartje, een stickertje, zoiets. ”
Hij vertelt: “Als ik soms even stil ben, vraagt ze of het goed met me gaat en praten we er over. Dat is zo fijn, dat het niet genegeerd wordt.”
Aan het einde van de sessie krijg ik een cadeautje en een knuffel als dank voor mijn hulp. Terwijl ik de voordeur achter ze dichtdoe, zie ik ze door het raampje weglopen, in een liefdevolle omarming.