Voordat je je man vraagt naar zijn gevoelens
Onder de video kun je de tekst lezen over waarom een man niet alles met je deelt.
Waarom mannen hun échte gevoelens vaak niet delen
Wat ik bij veel stellen zie gebeuren, is dat de vrouw wanhopig wordt. Wanhopig van het feit dat haar man niet zijn échte gevoelens deelt.
Ze wil verbinding, ze wil weten wat er speelt, en dus stelt ze vragen.
Heel vaak hoor ik vrouwen zeggen:
“Maar wat vind je hier nou écht van?”
“Wat voel je hier dan bij?”
En dan komt er stilte. Of een blik van verwarring. Of een zucht.
Want die man… die denkt:
“Ja… geen idee. Ik weet het nu zo snel niet. Ik moet daar over nadenken.”
Een paar uur later: “Heb je nog nagedacht over wat ik aan je vroeg?”
En dan zie je het in zijn ogen:
Oh nee hè. Nu alweer?
Hij zegt iets als:
“Nee… Ik had nog duizend andere dingen te doen.
Moest je daar nú al een antwoord op hebben?”
Wij vrouwen willen verbinding.
Échte verbinding. En dus willen we nu weten wat er leeft in hem. Wat hij voelt. Wat hij écht denkt.
Maar zit nog in het stadium van nadenken óf hij er überhaupt iets bij voelt. Laat staan dat hij al meteen een kant-en-klaar antwoord heeft.
Veel mannen hebben meer tijd nodig. Mannen verwerken dit soort dingen op een ander tempo.
Wij willen verbinding via praten.
Maar mannen hebben vaak eerst tijd nodig om te snappen wát ze eigenlijk voelen.
Ze denken eerst. Ze voelen daarna. En dan moeten ze daar ook nog woorden aan geven.
Dat gaat niet binnen een paar minuten. En vaak ook niet binnen een paar uur. Het kan wel dagen of weken duren. En het werkt al helemaal niet met druk erop.
Maar wil je het antwoord écht horen?
Wat er óók nog eens bijkomt, is dit:
Als je als vrouw vraagt: “Wat voel je nou écht?”, vraag jezelf dan ook dit af:
Wil je het écht weten?
Ben je oké met ieder mogelijk antwoord dat uit zijn mond komt?
Want ik hoor mannen vaak zeggen:
“Mijn vrouw zegt dat ze wil weten wat ik echt voel en denk. Maar als ik dan écht eerlijk ben, dan krijg ik het alsnog terug.
Dan wordt ze boos, teleurgesteld of verdrietig.
Dan wordt het persoonlijk opgevat.
Dan voelt ze zich niet goed genoeg. Alsof zij iets fout heeft gedaan. En daarmee geeft ze mij weer een schuldgevoel dat ik haar dat gevoel geef.”
En dit gebeurt inderdaad vaak.
De man zegt wat hij voelt. Bijvoorbeeld dat hij zich soms onder druk gezet voelt, of dat hij ruimte nodig heeft, of dat hij twijfelt over iets.
En de vrouw hoort:
“Ik ben niet genoeg.”
“Ik heb het niet goed gedaan.”
“Zie je wel, hij houdt niet van me.”
En dan komen de tranen en verwijten.
En die man denkt: “Ja, precies dit wilde ik dus juist voorkomen.”
De paradox: “Ze vraagt me wat ik voel, maar ik mag het niet zeggen.”
Dit is de paradox waar veel mannen in vastlopen:
Ze worden gevraagd om hun echte gevoelens te delen.
Ze durven dat een keer te doen.
Het leidt tot een conflict omdat de vrouw zich aangevallen voelt.
En dus besluit haar man de volgende keer: “Ik zeg maar iets dat veilig is.”
Een sociaal wenselijk antwoord.
Zij voelt dat natuurlijk. Ze voelt dat het niet klopt.
“Je zegt wel iets, maar ik voel je niet.”
“Je vertelt me volgens mij niet de waarheid.”
Maar die man denkt:
“Ja, ik kijk wel uit. Als ik zeg wat ik echt vind, krijg ik het óf terug als kritiek, óf ze wordt verdrietig en dan zitten we daar weer middenin. Dan moet ik dat ook nog gaan fiksen.”
En zo ontstaat het gevoel: “Wat ik ook doe, het is toch niet goed.”
En ij krijgt niet de verbinding waar ze naar verlangt.
Ze voelt dat hij zich inhoudt.
Dat hij niet écht eerlijk is.
En dat maakt haar onzeker.
Ze denkt: “Waarom zegt hij niet gewoon wat hij voelt?”
Maar hij denkt: “Ik wil jou niet kwetsen.”
Of: “Ik wil geen ruzie.”
Of gewoon: “Ik weet het nog niet.”
Wat kun je doen als vrouw?
Als jij vraagt wat je man écht vindt of voelt, durf dan ook het antwoord te ontvangen.
Zonder oordeel.
Zonder het meteen over jezelf te maken.
Dat is moeilijk, ik weet het.
Vooral als zijn antwoord iets raakt in jouw onzekerheid.
Als hij zegt dat hij ergens twijfels bij heeft, of dat hij ergens geen gevoel bij ervaart, of dat hij zich overweldigd voelt.
Maar probeer dan even niet te reageren vanuit angst, verdriet of boosheid.
Adem er doorheen. Zit maar even met je emoties. Maar laat hem uitpraten, anders verlies je hem in het gesprek.
Want:
Het is zijn gevoel.
Hij heeft recht op dat gevoel.
Het gaat niet altijd over jou.
Hij mag iets voelen, ook als het wel over jou gaat en dat voor jou ongemakkelijk is.
En juist dáárdoor ontstaat er verbinding.
Omdat hij merkt: “Ik mag hier eerlijk zijn, zonder dat het me pijn of drama oplevert.”
En dat maakt het veiliger om het de volgende keer wéér te doen.
Dus: wil je de waarheid? Geef dan ook ruimte aan zijn waarheid.
Veel vrouwen zeggen:
“Ik wil weten wat hij echt voelt.”
Maar de echte vraag is:
Mag hij het zeggen, ook als jij het liever anders had gehoord?
Want pas als een man zijn waarheid mag uitspreken; ongefilterd, ongestraft, en zonder dat jij het meteen persoonlijk maakt, pas dan komt die eerlijkheid weer terug.
En ineens heb je dan een gesprek met hem over gevoelens.
Meer lezen over communicatie: