Je kunt je soms zo aan je partner irriteren, toch? Wat je in het begin helemaal niet erg vond of zelfs een mooie eigenschap vond, daar baal je nu regelmatig van.
Jij bent altijd degene die de zooi op moet ruimen in huis. Verantwoordelijkheid is een woord dat niet in het woordenboek van je lieffie lijkt te staan. Waarom moet hij nou altijd op zo’n betweterige manier zijn punt maken? Kan ze nou geen maand doorkomen zonder iets nieuws te kopen?
En de discussies… Man, man, man. Jullie willen echt geen ruzie, maar ongemerkt beland je toch weer in dezelfde woordenwisseling en vliegen de verwijten al door de kamer.
In therapie gaan we het hebben over de manier van ruziemaken en hoe je op een constructievere manier met elkaar kunt communiceren. Het wordt duidelijk wat jullie steeds doen en waarom. De onderliggende frustratie wordt helder bij jullie allebei:
‘Als ik het gevoel heb dat hij nooit luistert, dan voel ik me onbegrepen’
‘Wanneer zij mij aanvalt met haar beschuldigingen, voel ik me in het nauw gedreven’
‘Ik voel me zo alleen als hij dan achter zijn computer gaat zitten en niets meer zegt.’
‘Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben voor haar, waardoor ik ruzies probeer te vermijden.’
Dit soort problemen zijn op te lossen in therapie. We sturen aan op echt luisteren, begrip tonen, terugkoppelen wat we de ander hebben horen zeggen en compassie tonen voor hoe de ander het ziet. En nee, dat betekent niet dat je het per se met die visie eens bent.
Wat een stuk lastiger op te lossen is, zijn de praktische problemen. Tenminste, het kan heel makkelijk opgelost worden, maar in de praktijk blijkt dit nog niet zo simpel.
Bijvoorbeeld:
‘Hij moet nu echt voortaan uit zichzelf meer in huis gaan doen.’
‘Ik wil niet meer dat ze zo veel spullen koopt.’
‘Ik baal dat ik elke week naar mijn schoonouders moet, ik wil ook genieten van mijn vrije dag.’
‘Hij mag wel eens wat attenter zijn, zonder dat ik het moet voorkauwen.’
Aan de ene kant zou je denken: ‘Nou als dit je enige probleem is, valt het wel mee.’
Zeg gewoon dat hij meer in huis moet gaan doen. Vertel hem wat je precies wilt dat hij doet. Lekker concreet. Stofzuigen op vrijdagmiddag, koken op dinsdagavond, de kliko’s buiten zetten.
Spreek af dat ze nog maar de helft van het geld aan dingen uitgeeft dan dat ze nu doet, omdat je je zorgen maakt om het geld.
Stel voor dat je om de week meegaat naar je schoonouders, zodat je ook leuke dingen voor jezelf kunt doen.
Vertel hem waar je blij van wordt, hij kan namelijk geen gedachten lezen. Wil je bloemen, wil je een verrassingsetentje, een klein cadeautje? Laat het hem maar op een random moment maandelijks in zijn agenda zetten, zodat hij je toch een soort van kan ‘verrassen’, als hij er zelf niet aan denkt. Beter een beetje gestuurd dan helemaal niets, toch?
Praktische problemen zijn op zich makkelijk op te lossen als je dit allebei wilt én als je er ook een praktische oplossing aan plakt. Helder, concreet, zonder ruimte voor misverstanden en aannames. Geen: ‘Hij moet maar snappen dat…’ of ‘Het is toch normaal dat…’ Nee. Gewoon nee. Stop met aannames doen dat je partner gedachten kan lezen of helderziend is.
Blijf je dit toch doen én tegelijkertijd van je partner verwachten dat hij of zij verandert? Dan word je niet blij, dat garandeer ik je. De stellen die dit doen, gaan vaak uit elkaar omdat ze zeggen dat ze niet meer op 1 lijn zitten of uit elkaar gegroeid zijn.
En dan is er nog een mogelijkheid. Dat je super helder bent in wat je wilt en duidelijk hebt aangegeven waarom dit belangrijk voor je is, maar dat je partner niet voldoet aan je verwachtingen. Weer niet luisteren naar jouw verhaal omdat hij helemaal in zijn film zit, weer een trouwdag ‘sorry, vergeten’, weer vrolijk naar boven lopen terwijl de trap zowat gebarricadeerd is van alle spullen die mee naar boven moeten. Grrr… je zou hem toch?
Of niet? Wat als je het zou accepteren?
Wat als dit het hoogst haalbare is?
Niet om te klagen of in de slachtofferrol te stappen, maar wat als dit is wat het is en er geen verandering komt?
Je partner is een mens, geen robot. Je kunt hem niet programmeren, resetten of terug zetten in de fabrieksinstellingen. Tuurlijk, je kunt hem vragen om iets te veranderen. Maar zelfs als hij dit wil, zal hij fouten blijven maken. Net als jij vast ook niet perfect bent.
Kun je elkaar accepteren, ook als het niet perfect is?
En hoe kun je dan er zo mee omgaan, dat het voor jou ook draaglijk is?
Kun je er relaxter over zijn of er af en toe maar wat humor tegenaan gooien?
‘Hee, de sokken zijn zo uit de wasmand gesprongen, wat gek. ‘
Of zoals ik een keer zei toen mijn man totaal niet naar mij luisterde toen hij t.v. zat te kijken: ‘Ja, en toen heb ik de buurman vermoord..’ Haha, hij keek me verschrikt aan: “He?? Wat??” Hier vertel ik over in podcast 7, gratis te beluisteren op Spotify. Of lees de blog hier: https://eerstehulpbijrelaties.nl/ik-heb-mijn-buurman-vermoord/
Of soms maar gewoon je mond houden en je afvragen hoe belangrijk het in het grote geheel is?
En, last maar zeker not least: Wat wordt er in jou geraakt als je partner het niet helemaal doet zoals jij het wilt? Wat is het diepste gevoel dat door je heen gaat? Want dit zegt namelijk veel over jou: niet belangrijk genoeg om rekening mee te houden, niet waard om van te houden, niet goed genoeg zoals je bent, alleen maar goed genoeg als je de vrede bewaart, etc. Je partner triggert je, dat is waar. Maar het is jouw trigger. Als er geen gevoelig punt zit bij jou, kan je partner dit ook niet triggeren. En dit gevoel van niet goed genoeg zijn, niet belangrijk genoeg, etc., dit is een gevoel dat je al veel langer kent, lang voordat je partner in je leven kwam. Als je je triggers kunt masteren, ben je emotioneel veel stabieler en kun je veel meer aan.
Wil je weten hoe ik jou daarmee kan helpen?
Ga naar www.eerstehulpbijrelaties.nl en bekijk het programma ‘De relatie met jezelf, de basis’.