Als jij al het werk doet in je relatie, klopt er iets niet.
Je blijft praten. Voelen. Reflecteren. En toch verandert er niks.
Misschien herken je het:
Je zit in een relatie waarin jij altijd degene bent die het gesprek opent.
Als iemand excuses maakt, ben jij dat 9 van de 10 keer.
Jij betrekt het op jezelf: heb ik het verkeerd aangepakt?
Je piekert urenlang, reflecteert, leest boeken, luistert podcasts – omdat je deze relatie wil laten slagen.
Maar hoe meer jij groeit, hoe meer afstand je lijkt te voelen.
Je partner verandert niet mee.
Sterker nog: hij of zij lijkt het allemaal prima te vinden zoals het is.
En langzaam begin jij je af te vragen:
Ben ik nou gek aan het worden?
Nee. Je bent niet gek. Je bent gewoon met iemand die zijn deel niet doet.
Liefde vraagt om inzet.
Maar het mág niet alleen van één kant komen.
Een relatie met iemand die niet bereid is om naar zichzelf te kijken, zal altijd voelen als eenrichtingsverkeer.
Jij praat, zij zwijgt.
Je deelt je gevoel, hij lacht het weg.
Jij wil praten over hoe jullie communiceren, zij verzint smoezen om het gesprek niet te hoeven voeren.
En telkens als jij je uitspreekt, krijg je terug:
“Je overdrijft.”
“Je bent te gevoelig.”
“Altijd dat gezeur.”
Tot je het bijna gaat geloven ook nog.
Maar laat me dit heel duidelijk zeggen:
Het ligt niet aan jou.
Het ligt aan het feit dat je met iemand bent die geen innerlijk werk doet.
Wat gebeurt er als jij in je eentje het werk doet?
Je raakt uitgeput.
Emotioneel, mentaal, soms zelfs fysiek. Het voelt alsof je in je eentje de relatie probeert te dragen.Je verliest je zelfvertrouwen.
Omdat je steeds de schuld naar binnen keert: misschien vraag ik wel te veel, misschien ben ík te veel…Je gaat je aanpassen.
Je toont minder, voelt minder, vraagt minder – om maar geen conflict te veroorzaken. En zo raak je steeds verder van jezelf verwijderd.
Een gezonde relatie voelt anders
In een gezonde relatie is er ruimte voor twee mensen met emoties, behoeften, kwetsbaarheden én verantwoordelijkheid.
Dat betekent niet dat het altijd harmonieus is.
Maar het betekent wél dat je er voor elkaar bent.
Dat je allebei bereid bent om naar binnen te kijken, excuses te maken, te leren, te helen.
In een gezonde relatie hoef je niet bang te zijn om iets aan te kaarten.
Je hoeft je gevoelens niet te onderbouwen met solide argumenten.
En je hoeft niet continu hoeft te bewijzen dat je het waard bent om serieus genomen te worden.
Waarom jij steeds op de ‘passieve’ partner valt
Als jij van nature iemand bent die diepgang zoekt, reflecteert en empathisch is, dan trek je soms onbewust mensen aan die dat níet doen.
Waarom?
Misschien was dit vroeger bij jou thuis ook zo, dat je niet gezien werd.
Dan voelt het normaal dat je je best moet doen voor liefde.
Je denkt: als ik maar genoeg geef en hard werk, dan komt het goed.
Maar de waarheid is:
Je kunt geen gezonde relatie bouwen met iemand die geen werk doet aan zichzelf.
Iemand die weigert te reflecteren op zijn eigen gedrag en geen verantwoordelijkheid neemt in de relatie.
Hoe doorbreek je dit patroon?
Herken dat je niet tekortschiet.
Het feit dat jij voelt, praat en groeit is een kracht – geen zwakte.Stel grenzen.
Als jij merkt dat jij structureel de enige bent die de verbinding probeert te herstellen, mag je dat benoemen én begrenzen. Jij bent verantwoordelijk voor jouw aandeel, niet voor het deel van je partner.Kies voor gelijkwaardigheid.
Je hoeft geen therapeut te zijn in je relatie. Je bent partner, geen hulpverlener.Vraag hulp.
Soms zit je zó vast in het patroon dat je het niet alleen kunt doorbreken. Dat is geen falen – dat is moedig.
Jij hoeft niet al het werk te doen in de relatie.
Liefde is teamwork, geen solo-missie.
Andere blogs die je wellicht interessant vindt:
Jezelf veranderen voor je partner: gezonde aanpassing of valkuil?