Dagen na mijn stilteretraite, ben ik nog aan het nasudderen. Mijn hoofd staat nog op standje ‘slak’ en heeft geen zin om meters te maken. En dat terwijl ik toch echt van plan was om zelfs tijdens de retraite even lekker aan mijn bedrijf te werken. Er waren genoeg dingen om over na te denken en genoeg dingen om besluiten over te nemen.

Als je bij mij komt of geweest bent voor therapie, weet je dat ik het vaak heb over die stemmetjes in je hoofd, en over dat je ze niet bent, maar dat je ze hebt. Elk stemmetje, elk deel in je, vindt namelijk wel iets anders. Er was een deel in mij dat vond dat ik mijn tijd daar nuttig moest besteden. Vijf dagen tijd om strategieën uit te denken, een online aanbod uit te werken of mijn planner voor de komende weken in te vullen. Op de eerste dag bleek al dat ik me er niet toe kon zetten. Ik kon me er gewoon niet op concentreren.

Het stemmetje: “Hallo? Ga je nog wat doen? Je kunt niet zomaar vijf dagen niks gaan doen.”

Ik: “Ja, ik weet het. Maar er komt niks. Ik moet het maar loslaten, het komt daarna wel weer.”

Het stemmetje: “Nou, lekker dan. Eigen schuld als je straks weer achter de feiten aanloopt.”

Ik: “Zucht. Een beetje relaxter en wat meer compassie zou je niet misstaan.”

Herken jij dat ook?

Zo’n stemmetje wat je maar niet met rust laat en alleen maar kritiek heeft op alles?

“Je gaat toch niet op de bank hangen? Je ramen zien er niet uit.”

“Je hebt jezelf wel weer voor gek gezet gisteren in die meeting. Waarom moest je weer zo aanwezig zijn?”

“Volgens mij vindt je collega je echt een bitch, je had wel wat aardiger kunnen doen.”

“Zie je wel dat je het weer niet goed doet? Je bent gewoon een loser.”

“Jij voegt niet zoveel toe, anderen zijn belangrijker dan jij.”

“Niemand merkt het als jij er niet bent.”

“Als jij jezelf bent, vindt niemand je leuk.”

“Je bent gewoon stom.”

“Waarom ben je eigenlijk geboren? Het zal wel een foutje zijn.”

STOP.

Hou gewoon ff lekker je kop. 😖

Dat stemmetje spoort niet, kunnen we het daar over eens zijn?

Wat je ook doet of niet doet, het stemmetje houdt nooit op.

Hoe ga je om met iets of iemand die nooit ophoudt vervelend te zijn?

Je stopt met er naar te luisteren.

Het is óf dat, óf je laat je leven compleet verzieken en runnen door dat stemmetje.

MAAR HOE DAN? hoor ik je denken.

En hier komt de stilte om de hoek kijken als waardevolle bondgenoot.

Dit heb ik zelf vijf dagen lang mogen ervaren, de kracht van stilte.

Afdalen in jezelf, naar die stille plek in jezelf. Jouw stille midden, noemde onze begeleidster het.

Het zit letterlijk ergens in je midden, in je borst, in je buik, zelfs in je bekken. Ga maar eens zitten waar je niet gestoord wordt, doe je ogen dicht en stuur jezelf met je aandacht hier heen.

Eerst gaat je hoofd protesteren en allerlei gedachten op je afvuren:

“Wat belachelijk dit zeg. We hebben wel wat beters te doen dan een beetje zweverig te gaan zitten doen. Moet ik nu ook nog ‘Oohmm’ gaan zitten zeggen, zeker? Jezus, wat een stomme vertoning. Je bent toch niet zo’n zweefteef? Ik laat me echt niet de mond snoeren als je dat soms denkt.”

Laat je niet gek maken.

Jij bent in the lead hier. Als jij besluit dat je meer regie wilt, is dit het moment. Adem in, adem uit en ga naar je stille midden. Laat het hoofd maar gaan. Laat maar gaan. En dan, opeens, voel je het:

Niets. 😌

Rust.

Ruimte.

Stil. 😇

Het is oké.

Ik ben oké.

Ik hoef nu niets.

Zelfacceptatie.

Je innerlijk weten.

Diep van binnen WEET je dat je helemaal goed bent zoals je bent. Het is geen foutje dat jij hier bent. Jij bent waardevol. Alles wat na je geboorte op je geplakt is qua labeltjes (niet goed genoeg, het nooit goed doen, niet mogen zijn wie je bent, niet van waarde zijn, etc.) is complete bullshit.

Bullshitverhalen waar je brein je graag mee blijft confronteren. Je brein, dat stemmetje, blijft in het verleden hangen en probeert jou hier ook in te houden.

Bovendien saboteert het stemmetje hiermee ook je relatie, omdat het die triggers zo laat opvlammen. 😡

“Zie je wel dat hij totaal geen rekening met ons houdt? Hij gunt ons gewoon geen pleziertje. Waar haalt ze het lef vandaan om zo denigrerend te doen? We moeten onze poot stijf houden, anders loopt ze de volgende keer ook over ons heen. Oh, wat voel ik me genegeerd, aan de kant gezet, in de steek gelaten, een mes in mijn rug gestoken… We pikken het niet langer. Weet je wat we gaan doen? We gaan…”

Besluit vandaag hier niet meer in mee te gaan, dat kan namelijk. Sta niet meer toe dat het stemmetje je opstookt. Adem in. Adem uit. Pak een time-out. En zoek die stilte op. Voel waar het pijn doet en adem er doorheen. Kalmeer jezelf, troost jezelf. En relativeer.

Ik help je hier graag mee, want als je dit niet gewend bent kan dit nogal uitdagend zijn en vertelt het stemmetje je dat je dit niet kunt. 😈

Op de retraite hebben we nog andere dingen gedaan, waardoor deze ervaring zo voor herhaling vatbaar was. Dansmeditaties, een wandeling buiten, slenteren door de mooie tuin van het voormalige klooster waar we sliepen, tekenen, thee drinken en naar buiten staren, lachmeditaties, prachtige visualisaties met mooie inzichten, heerlijk biologisch eten.

Toen ik terugkwam, appte ik meteen mijn zus en zei: “Laten we bellen straks, ik heb zo veel te vertellen!”

Zij appte terug: “Je neemt een tattoo met ‘Silence is Golden’?”

Ik: “Ja, ik wilde vertellen dat ik het klooster in ga, met die tattoo.”

Zij: “Gelijk heb je.”

😂😂😂