Ik doe het anders.
Niet bewust, maar soms valt me dat op.
Vaak ben ik namelijk niet de eerste relatietherapeut waar stellen bij op de bank zitten.
Soms hebben ze al één of meerdere trajecten gedaan in de loop van de jaren. Soms zijn ze aan het oriënteren en hebben ze ook bij andere therapeuten een kennismakingsgesprek gehad.
Hoe andere therapeuten het soms doen
Ze vertellen me dan waar ze tegenaan gelopen zijn, met de nodige verontwaardiging:
“Op ons eerste gesprek met de therapeut moest ik mijn man een zoen geven! Dat wilde ik helemaal niet. Ik vind hem momenteel niet eens aardig, laat staan lief. Het was zo ongemakkelijk. Dat was dus meteen het eerste en het laatste gesprek.”
Of deze:
“Ik denk dat hoe wij zijn opgevoed en wat er in het verleden allemaal gebeurd is, dat dat ook meegenomen moet worden in relatietherapie. Maar de relatietherapeut vond van niet. Die zei: “Wat in het verleden gebeurd is, laten we daar. Daar gaan we niet meer in zitten graven. We kijken vooruit, naar de toekomst.” Ik voelde me daar niet goed bij, dus geen nieuwe afspraak gemaakt.”
En deze:
“Onze relatietherapeut bleef maar empathisch met ons allebei mee praten. Dat was heel lief, maar daardoor losten wij onze problemen niet op. Wij voelden ons begrepen door de therapeut, waardoor we allebei ons gelijk wilden blijven halen. De emotie van de een was nu eenmaal niet minder belangrijk dan die van de ander en wij wilden allebei ons punt maken. We kwamen niet verder.”
En deze:
“De relatietherapeut die we op het oog hadden, wilde geen individuele sessies met ons doen omdat dat niet gebruikelijk zou zijn in relatietherapie.”
Of deze:
“Wij zijn ooit in relatietherapie geweest bij een echtpaar, die samen therapie gaven. Ze kregen nota bene zelf samen ruzie over wie er als eerste aan het woord moest zijn. Eh… laat maar..”
Waaruit blijkt dat ik het anders doe
Wat een verhalen allemaal, de een nog gekker dan de ander. Nu houd ik er altijd rekening mee dat dit hun versie van het verhaal is. Ik ken de context niet. En elke therapeut is anders. Elke therapeut moet werken zoals ie zelf wil en waar hij of zij in gelooft. Dat doe ik ook. En soms resoneert dit met je en soms niet.
Ik doe een aantal dingen echt fundamenteel anders dan mijn collega-therapeuten. Ik ben benieuwd wat hierin jou aanspreekt en wat misschien niet.
Kijk, die individuele sessies in een relatietherapie traject bijvoorbeeld. De therapeut uit het voorbeeld deed geen individuele sessies met zijn cliënten blijkbaar. Veel relatietherapeuten doen dit niet, dus dat is op zich niet raar. Kwestie van keuzes. Ik doe het wel. Waarom? Omdat ik het fijn vind om wel in te gaan op de jeugd van beide partners. Begrip voor jezelf en weten waarom je doet wat je doet is essentieel om anders te kunnen reageren in de relatie met je partner. Ik wil iets weten van de achtergrond van beide partners. Sterker nog, daar begin ik de eerste twee sessies meteen mee. En bij mij zullen er weer mensen zijn die niet bij mij in een traject starten omdat ik individuele sessies doe, naast de gezamenlijke sessies. Maar ik ga het niet anders doen. Ik geloof ergens in en ik geloof op dit moment dat deze manier van werken het resultaat ten goede komt.
Dan kom ik meteen bij het vraagstuk: Moet je naar de toekomst kijken en oplossingsgericht werken of moeten wij, therapeut en cliënten, in het verleden graven?
Ik doe het anders omdat ik het niet meer kan ont-zien
Het effect van het verleden op het gedrag van mensen in relaties, ik weet er gewoon te veel van. Ik kan dit nooit begraven laten, het negeren. Als ik dat zou doen zou ik mezelf geen goede therapeut vinden. Mijn therapeutenachtergrond is erg breed. Ik werk al sinds 2006 als therapeut. Ik ben onder andere klassiek homeopaat, hypnotherapeut, chronisch pijn behandelaar en psychosociaal therapeut en heb talloze cursussen en boeken doorgespit.
Als ik iets serieus neem, dan is het wel mijn werk als therapeut. En als ik ook maar iets geleerd heb door de jaren, dan is het wel dat je verleden, je binnenwereld, je ervaringen, je emoties (bewust of onbewust) en de overtuigingen die je hebt over jezelf een gigantische impact hebben op jou als persoon. Je kan en mag daar niet aan voorbij gaan! Tenminste, als je echt iets wilt veranderen.
Het is daarbij nooit de bedoeling dat we gaan hertraumatiseren, dus daar hoef je niet bang voor te zijn. We kijken puur naar wat aangekeken moet worden om dat stuk echt achter je te kunnen laten en het geen invloed meer te laten hebben op je leven. Dus ja, we kijken naar de toekomst en ja, we graven tot zover in het verleden als nodig is om te helen. Nou valt dit in een relatietherapie traject nog wel mee en zijn er op dit moment twee individuele sessies per persoon, dus het graven zal een bescheiden kuiltje zijn. In een individueel traject kunnen we dieper gaan als het nodig is.
Ik doe het anders omdat ik open ben over mijn eigen ervaringen
De therapeuten die samen ruzie maakten. Daar heb ik geen last van, want ik werk alleen. Ik kan hooguit ruzie maken met mezelf en dat gebeurt eigenlijk nooit in een sessie. Mensen zien wel mijn persoonlijke kant. Ik ben open over mijn eigen ervaringen in mijn relatie. Natuurlijk hebben wij in onze relatie ook misverstanden, doen we soms aannames en triggeren we elkaar. Maar wij hebben wel geleerd hoe we hier succesvol mee om moeten gaan en dat scheelt een stuk. De meeste mensen vinden dit fijn, dat ik mijn eigen relatie als voorbeeld gebruik om iets uit te leggen. Ik kan ook sterk invoelen. Als mijn cliënten soms moeite hebben om hun emoties onder woorden te brengen, heb ik vaak al gevoeld wat die emoties zijn en waar de frustratie hierover zit.
Door te benoemen wat ik erbij voel, kunnen ze checken bij zichzelf: ‘Klopt dit?’ Als het klopt, hebben ze even dat steuntje in de rug om verder te vertellen. Het voelt een stuk minder ongemakkelijk voor ze als ze merken dat ik ze aanvoel. Ik ben ook zelden partijdig, omdat ik altijd beide partners begrijp. Vanuit hun ogen, vanuit hun perspectief, snap ik waarom ze bepaald gedrag vertonen en bepaalde keuzes maken.
Empathisch en confronterend, de juiste balans
Dan, het empathische stuk. Het klopt, als relatietherapeut wordt je geacht empathisch en meelevend te zijn. Ik kan je vertellen, uren en uren training heb ik gekregen in therapeutenvaardigheden. In elke opleiding weer opnieuw. Empathisch luisteren, samenvatten, doorvragen, valideren, compassie tonen, af en toe even hummen als teken dat ik aandachtig ben of soms een woord van de cliënt herhalen ter bevestiging, ik doe het allemaal.
En soms schuurt het. Als mensen blijven steken in hun ontwikkeling en misschien een beetje makkelijk worden, verliest empathie zijn power. Dat krijg je hetzelfde als dat je partner honderdduizend keer ‘sorry’ zegt, maar geen actie onderneemt om het anders te gaan doen. Soms vraag ik toestemming om even wat scherper te zijn, wat confronterender. En gek genoeg, vinden sommige mensen dat een verademing. Eindelijk even direct, ‘to the point’, onverbloemd. “Soms moet je het even op een andere manier horen en dan valt het kwartje wel”, zei een cliënt laatst. Dus ja, ik ben super empathisch en kan zelfs behoorlijk invoelen, maar dat wil niet zeggen dat ik je over je bolletje blijf aaien. Daar ben jij niet mee geholpen en je partner ook niet.
De irritaties en frustraties van therapeuten
Nu heb ik een aantal dingen met je gedeeld waar cliënten zich aan irriteren bij therapeuten. Misschien heb jij ook zo’n soort ervaring. Maar wist je dat therapeuten zich ook kunnen irriteren aan cliënten? Therapeuten zijn natuurlijk ook maar mensen, die hun uiterste best doen om het leven van hun cliënten beter te maken. Waar therapeuten tegenaan lopen in hun sessies wordt besproken in intervisie bijeenkomsten. In intervisie helpen therapeuten elkaar om te gaan met moeilijke casussen en communicatie met hun cliënten. Als dit in intervisie besproken wordt gaat dit uiteraard altijd anoniem. Klachten die ik wel eens van mijn collega-therapeuten hoorde waren:
“Ik had laatst cliënten die gewoon helemaal niets doen met de mails die ik ze stuur. Ze doen de oefeningen en opdrachten niet, sterker nog, ze lezen ze vaak niet eens. ‘Geen tijd gehad’, zeggen ze dan. Ben ik daarvoor bezig om passende mails te schrijven?!”
Of deze:
“Mijn cliënt, waar ik zo’n vertrouwen in had, die komt zijn afspraken niet na, annuleert veel te laat als hij niet kan en heeft zijn betalingen niet voldaan.
Of deze:
“Vorige week had ik twee gesprekken met potentiële cliënten, die mijn traject te duur vonden en zeiden dat ze het niet konden betalen. Maar ondertussen gaan ze wel op een dure vakantie, heeft de een net een nieuwe auto gekocht en de ander gaat binnenkort zijn tuin helemaal laten doen door een hovenier.”
Ik herken ze zelf natuurlijk ook. Als mijn cliënten hun opdrachten niet doen of zelfs mijn mails niet lezen, vind ik dat ook niet leuk. Ik wil dat ze goede resultaten behalen en die mails gaan ze daarbij helpen. Als ze hun gewenste resultaten dan niet halen, kunnen ze denken: ‘zie je, relatietherapie helpt niet’. Dat is natuurlijk niet waar, maar ik wil ook graag dat mensen het maximale uit hun traject halen. Misschien hebben mensen er voor zichzelf een goede reden voor om niet iets met de mails te doen, maar ik vind het toch altijd jammer.
Relatietherapie: kosten of een investering?
Geld is een raar ding. We hebben bepaalde ideeën bij wat goedkoop is, wat betaalbaar is, wat iets waard is of wat duur is. Dit is vaak niet eens gebaseerd op logica, maar op gevoel. De een zal therapie zien als een grote uitgave, de ander ziet het als een investering in zichzelf. Veel mensen rekenen niet uit wat ze gedurende hun leven betalen aan restaurants, kleding, huisdieren, de auto, het huis, vakantie, schoonheidsspecialiste, kapper, leuke uitjes, etc. Ze zien alleen de eenmalige uitgave, net als bij een therapietraject. Stel, een traject bij een therapeut kost € 6000 voor een half jaar. Daar kun je ook een mooie vakantie van betalen. Het verschil is alleen dat een mooie vakantie je alleen een mooie herinnering oplevert. Een traject leert je vaardigheden en inzichten waar je de rest van je leven iets aan hebt.
Uitgaven kun je in twee categorieën verdelen. Investeringen en kosten. De huur van je huis, je gas, water en licht, je boodschappen, dat zijn kosten. Dit gaat over de korte termijn.
Een investering is ook een kostenpost, maar deze kosten gaan over de lange termijn. Een koophuis, een opleiding, dit zijn investeringen. Je kunt investeringen doen op het gebied van je carrière, je woongeluk, je gezondheid, maar ook je relatie.
Kun je een geschikte prijs hangen aan liefde? Of is liefde onbetaalbaar?
Stel dat je 50 jaar bent als je naar een relatietherapeut gaat en de kosten van een traject zijn € 6000,-. Kan meer zijn, kan minder zijn, afhankelijk van de kennis en ervaring van de therapeut, maar ik neem even dit als uitgangspunt. Stel dat we ervan uitgaan dat je 80 jaar wordt, dan heb je dus 30 jaar plezier van deze investering. Je kunt het zelf uitrekenen, maar dit komt neer op zo’n € 0,55 per dag.
Als je nu 30 of 40 jaar oud bent is het dus nog goedkoper, misschien nog maar € 0,40 per dag.
Je hebt dus wel kosten, maar de kosten zijn duidelijk een investering als je er zoveel jaar profijt van hebt. En aangezien we liefde als de belangrijkste waarde in ons leven beschouwen, zou het dus ook voorrang mogen hebben op nieuwe schoenen, een vakantie of een nieuwe badkamer. Denk ik zomaar.
Gerelateerde onderwerpen:
Losse sessies of een relatietherapie traject?
Wat is de slagingskans van relatietherapie?
Heeft relatietherapie niet gewerkt?
#relatietherapie #slagingskansrelatietherapie #therapietraject #kostenrelatietherapie #investereninrelatie