Ik heb mijn buurman vermoord

Van de week viel het me weer op. Op t.v. stond er een of andere serie aan waarin stellen met elkaar bakkeleien, meestal over vrij irrelevante onderwerpen.

Lang leve de liefde, B&B vol liefde, Temptation Island, I love a mama’s boy, 90 day fiancé, noem maar op. We worden ermee overstelpt.

Blijkbaar kijken we daar met z’n allen graag naar tegenwoordig.

Zo’n aflevering is een feest van herkenning, nietwaar?

Dan kijk je naar je nietsvermoedende wederhelft naast je op de bank en geef je hem of haar een tik: “Zie je, dat doe jij nou ook altijd!”

Ik heb echt nog nooit, echt nog nooit, gehoord dat zo’n wederhelft dan zegt: “Ja, je hebt gelijk. Dat moet ik toch eens anders gaan aanpakken.”

Het is eerder een uitnodiging om de al sluimerende irritatie over het verkeerd inruimen van de vaatwasser nog een keer te benoemen, wat leidt tot een discussie die niet onder doet voor de aflevering waar je net naar zit te kijken.

Waarom ontstaat er toch zo snel ruzie tussen partners?

Omdat jouw lief meester is in triggeren. Hij of zij is in staat om met één zin, met één actie, het bloed onder je nagels vandaan te halen. Dat is best knap eigenlijk als je er over nadenkt.

Een trigger is iets interessants. Het is een Engels woord, het betekent ‘trekker’, als in ‘de trekker van het pistool overhalen’, waardoor het pistool afgaat. Een pistool op zichzelf doet niks, je moet de trekker overhalen om een knal te produceren.

De opmerking of de actie van je partner is het pistool. De trigger zit bij jou. Het enige dat je partner doet is de trekker overhalen en ‘BOEM’, daar ga je.

Maar dat hoeft natuurlijk niet.

Je kunt ervoor kiezen om iets anders te doen, iets luchtigers, om je boodschap over te brengen.

En dat is wat ik van de week deed:

Ik zat naast mijn man op de bank. Hij zat geboeid t.v. te kijken. Ik zei: “Ik ga zo denk naar bed.. nog even wat lezen of zo…” en ik wachtte op respons.

Niets.

Alsof ik er niet eens ben.

Ik zat in het luchtledige te praten.

Vroeger had ik waarschijnlijk boos geworden: “Ik kan net zo goed tegen die muur lullen, die zegt misschien nog iets terug!”

Maar dat zei ik niet.

Ik ging verder, op dezelfde toon: Ja.. en ik heb ook de buurman vermoord..

Hahaha, je had zijn gezicht moeten zien. Hij kijkt me verschrikt aan: Waaat?? Wát zeg je?

Nou, ik had de aandacht, dat was duidelijk.

“Hahaha, ik zei dat ik naar bed ga, schatje. Welterusten.”

“En nee, ik heb de buurman niet vermoord hoor.”

Ik krijg aanvragen van stellen voor relatietherapie, die eigenlijk te lang gewacht hebben om iets aan de relatie te doen. Nu ze dan eindelijk de stap zetten, is het de vraag of het niet te laat is.

Wat is het gevaar van te lang wachten?

Wrok, haat, verwijten, intens verdriet, niet meer samen door één deur kunnen, een kostbare vechtscheiding en getraumatiseerde kinderen.

Maak deze fout niet en grijp op tijd in om weer beter met elkaar te kunnen communiceren.

Je kunt aan jezelf werken en leren hoe je makkelijker omgaat met je triggers, bijvoorbeeld met dit traject: ‘De relatie met jezelf, de basis’