Jij kent vast wel iemand in je omgeving die anti-therapie is?

Zo iemand die liever zijn gezin, zijn huwelijk, zijn levensgeluk naar de klote laat gaan dan in therapie te gaan?

Zo iemand die maar blijft zeggen ‘therapie is nu eenmaal niets voor mij, zo zit ik niet in elkaar‘?

Zo iemand die lacht: ‘ik ga een beetje zweverig zitten doen bij zo’n therapeut en over gevoelens praten, echt niet’. 

Of ben jij zelf zo iemand?

Ja sorry, but not sorry, ik zeg het maar zoals het is.

Weet je, iedereen mag lekker doen waar ie zelf zin in heeft. Niemand is verplicht om in therapie te gaan. En niemand gaat voor zijn lol naar een therapeut om eens even binnenstebuiten gekeerd te worden.

Om je ziel daar op tafel te moeten leggen.

Om alles over je privéleven, dat zelfs je beste vrienden niet eens weten, te moeten delen met iemand die je helemaal niet kent.

Niemand wordt ‘s ochtends wakker met het idee: ‘nou, laat ik nou vandaag eens iemand zoeken die mijn pijnpunten triggert, me herinnert aan mijn jeugdtrauma’s, mijn tekortkomingen blootlegt en me gaat vertellen hoe ik met mijn relaties moet omgaan, daar heb ik nou zo’n zin in!

Nee, daar zou ik ook geen zin in hebben. Ik heb zelf ook menig therapiesessie ondergaan waarbij ik dacht: ‘Kak. Moet dit?’

Maar het moest.

Omdat ik wist dat ik moest groeien als mens en beter moest worden als partner als ik een gelukkiger leven wilde, met een liefdevolle relatie.

Ik kon niet blijven zeggen ‘zo ben ik nu eenmaal en je doet het er maar mee.’ Het was niet eerlijk om van anderen te verwachten dat zij zich maar aan mij moesten aanpassen en dat ik mijn emoties een eigen leven liet leiden.

Vroeger, als ik me boos of verdrietig voelde, dan was dat omdat die ander iets deed wat mij dit gevoel gaf.

Ik stond er niet bij stil dat ik zelf de eigenaar was van deze gevoelens, dat ik ze zelf produceerde in mij en dat er dus niemand anders verantwoordelijk was voor mijn gevoelens dan ik zelf!

Het was eigenlijk behoorlijk egoïstisch dat de ander maar ‘normaal’ moest doen, zodat ik niet getriggerd werd, terwijl ik zelf niet eens goed wist wat die trigger precies was.

Dat is hetzelfde als je voet uitsteken als je partner langsloopt en dan boos worden omdat ie op je voet gaat staan.

Dit inzicht maakte een groot verschil en maakte dat ik juist nieuwsgierig werd naar mijn gevoelens in plaats van ze af te schuiven op iemand anders.

Ik ging mezelf vragen stellen: ‘Waarom doe ik wat ik doe? Waarom raakt deze opmerking mij meer dan andere opmerkingen? Wat maakt mij nu zo emotioneel in deze situatie? En welke gedachten of gevoelens zitten hier onder? En is dit de schuld van mijn partner of herken ik dit gevoel al van veel eerder in mijn leven?’

Ik ontdekte dat juist al die inzichten in mijzelf de sleutels waren naar betere relaties met anderen. Ik ging helderder communiceren, kon beter aangeven wat ik precies nodig had en was veel beter in staat te relativeren en op sommige slakken eens geen zout te leggen.

En nu ik therapeut ben en zo veel mensen zichzelf zie ontwikkelen, zou ik willen schreeuwen tegen die mensen die er nog niet aan willen: ‘Blijf niet doen wat je doet, het kan anders! En zo veel makkelijker dan je denkt!’

Maar ja, misschien ben jij nu de enige nog die aan het lezen is en is de rest al afgehaakt.

Good for you!

Ik heb iets voor je dat je meteen kunt gebruiken voor jezelf, of om samen te doen met je partner.

Een goede oefening die je kunt doen om wat meer tot de kern te komen is de ophaalketting. Je haalt steeds weer iets nieuws naar boven om precies tot het punt te komen waar het echt over gaat.

Schrijf eens op wanneer je voor het laatst erg boos was op je partner.

Bijv. ‘ik was boos toen hij zei dat ik niet zo moeilijk moest doen’

1. Waarom was je daar boos over? 

Ik deed helemaal niet moeilijk!

2. Wat maakte je boos aan zijn opmerking?

Hij houdt geen rekening met mijn gevoelens.

3. Wat doet het met je als iemand geen rekening houdt met je gevoelens?

Dan heb ik het gevoel dat ik niet belangrijk genoeg ben om rekening mee te houden.

4. En hoe is dit voor je?

Dat maakt me verdrietig en eenzaam.

5. Herken je dit gevoel van vroeger?

Ja, vroeger werd er ook geen rekening met mij gehouden.

6. Lijkt dit gevoel op het gevoel dat je partner je geeft?

Zeker, het lijkt er heel erg op en ik laat boosheid zien, maar eigenlijk ben ik verdrietig.

Je ziet hopelijk dat dit kleine oefeningetje al heel veel inzicht kan geven. En als je bereid bent deze gevoelens met elkaar te delen, creëer je emotionele verbinding.

En of je dit nu zweverig vindt of niet, emotionele verbinding heb je nodig om een liefdevolle relatie te kunnen ervaren. 

Als je meer wilt leren over jezelf en waarom je doet wat je doet, dan is het programma ‘De relatie met jezelf, de basis‘ echt iets voor jou.