Sommige mensen blijven in relaties die niet goed voor ze zijn.

Anderen stappen uit een relatie die nog potentie had.

Sommige mensen blijven zichzelf in een relatie.

Anderen cijferen zichzelf weg voor de ander.

Sommige mensen geven hun partner de schuld van de emotie die ze ervaren.

Anderen voelen zich schuldig als hun partner zich niet goed voelt.

Sommige mensen willen de relatie redden, maar kunnen het tegelijkertijd niet opbrengen om de relatie en de communicatie de ruimte en compassie te geven die het nodig heeft.

Anderen geven juist te veel ruimte, waardoor ze niet meer emotioneel betrokken zijn bij hun partner.

Vaak zeggen mensen: “Ik zit klem. Ik heb geen keuze.”

Ik denk dat je altijd een keuze hebt. Het is niet altijd de keuze waar je blij van wordt en je zou het misschien liever anders zien, maar een keuze is er altijd.

Je kunt weggaan.

Je kunt blijven.

Je kunt moeite steken in de communicatie.

Je kunt bij het minste geringste je partner afsnauwen dat ie het niet goed doet.

Je kunt claimerig doen.

Je kunt je partner verwaarlozen.

Je kunt verder als huisgenoten leven.

Je kunt uit je dak gaan als je getriggerd raakt.

Je kunt jezelf ook in de hand houden als dit gebeurt.

Je kunt de gevoelens van je partner serieus nemen en zeggen: “Wat naar. Kan ik iets voor je doen?”

Je kunt ook zeggen: “Nou, lekker dan. Dat heb ik zeker weer veroorzaakt?”

Je kunt emotioneel volwassen worden en aan jezelf werken.

Je kunt ook besluiten dit niet te doen en je te blijven gedragen als een opstandige kleuter.

Het mooie is: Je bent altijd vrij in de keuze die je maakt.

Het bijkomende effect is: De consequenties zijn dan ook voor jou, want de ander is net zo vrij om keuzes te maken.

Ik vind het bijvoorbeeld lastig als stellen in mijn praktijk blijven ruziën, ondanks dat de conflictcirkel, voor ze op het bord staat. Ze hebben nota bene de meest succesvolle relatietherapie tool zwart-op-wit voor zich en ze besluiten toch in dit patroon door te gaan:

“Ja, maar jij…!”

“Je luistert niet!”

“Nee, zo ging het niet!”

“Nu moet je ophouden!”

“Je moet wel het hele verhaal vertellen!”

En ik denk dan bij mezelf: ‘Ach gos, dat ego is toch zo’n hardnekkig deel van ons. Dat wil zo graag zijn punt maken. Het wil zo graag gelijk hebben. Het wil koste wat het kost vermijden dat het voor zichzelf ongemakkelijk voelt. Liever de ander zijn kop eraf dan dat vervelende gevoel van ‘ik doe het niet goed, ik ben niet goed genoeg, ik doe er niet toe, ik ben niet belangrijk genoeg om rekening mee te houden.’

Kijk, ik weet waar deze gevoelens vandaan komen en de stellen in therapie vanaf de eerste sessie ook.

Als je het vanaf een afstandje bekijkt, zie je twee kleine kinderen in een volwassen lichaam. 

Allebei nog worstelend met hun triggers en trauma’s uit het verleden. Niet in staat om boven die emoties uit te stijgen en op een volwassen, gelijkwaardige manier de verbinding te herstellen.

Wanneer je van jezelf weet dat je licht ontvlambaar bent en snel op je partner reageert, leer jezelf dan het volgende aan: Laat wat je partner zegt eerst binnen komen.

Ik zit op een toneelvereniging en bij de oefeningen zegt de regisseur altijd: “Ik wil je zien incasseren. Als je tegenspeler iets zegt, wil ik zien dat je je realiseert wat er gezegd is, anders ziet het er nep uit.”

In een relatie is deze regel zeer belangrijk. En dan mag je er nog wel een paar seconden bij tellen. Want door onze triggers, die altijd op scherp staan, interpreteren en reageren we razendsnel. De valkuil is dat je iets anders hoort wat er gezegd is of wat er bedoeld wordt.

Soms zegt je partner iets dat rechtstreeks op je pijnpunt binnen komt.

Ja, jammer joh.

9 van de 10 keer is dat echt niet zo bedoeld, maar ja, als je tolerantielevel naar het nulpunt gezakt is en je jezelf niet meer in de hand hebt, dan is communicatie nogal lastig geworden.

Maar ook dan heb je nog een keuze. Ga je je partner toch nog benaderen met geduld en compassie of zeg je: “Weet je, ik dacht dat ik dit kon, maar ik kan het niet meer.”? 

Sommige mensen verwachten van hun partner dat die verandert. “Je moet me meer aandacht gaan geven. Ik wil dat je naar me luistert. Ik kan niet meer tegen dat gezwijg. Ik wil er niet meer alleen voor staan. Jij moet nu ook je best gaan doen in deze relatie.”

En hoe terecht de ‘eis’ ook is, hun partner heeft de keuze om dit wel, of om dit niet te gaan doen. Daar is die partner vrij in. Het kan wel zijn dat de partner met de verwachtingen dan zegt: “Prima, doe je ding. Ik kies dan nu voor mezelf, want ik wil iets anders in mijn leven.”

Zo simpel kan het in een relatie dan ook wel weer zijn.

Jij wilt dit, je partner wil dat.

Kun en wil je tot elkaar komen? Geweldig!

Lukt dit niet en wil je geen compromis sluiten?

Maak dan de keuze om elkaar vrij te laten, of je nu bij elkaar blijft wonen of niet.

Als je persoonlijk met mij wilt werken aan je pijnpunten, triggers, emoties en de communicatie, dan ben ik er voor je.

Voorwaarde is wel dat je bereid bent om het anders te gaan doen en niet eerst eist dat je partner verandert.

Iemand moet beginnen met respectvol communiceren en de verbinding te herstellen, dus waarom jij niet?

Andere interessante onderwerpen voor je relatie:

Is de positiviteit ver te zoeken in je relatie?

Laat jij je partner aan de kant van de weg staan?

Waarom wijs jij met je vingertje?