Niet gezien worden als kind is heftig.
Als je als kind gepest bent, buitengesloten werd of structureel niet gezien bent, dan laat dat sporen na. Ook als je later ‘gewoon goed terecht bent gekomen’.
We zijn geneigd het te bagatelliseren:
“Ach, het is zo lang geleden.”
“Ik ben er sterker van geworden.”
“Ik heb er niks aan overgehouden.”
“Ik weet het ook niet meer zo goed, dus zo erg zal het wel niet zijn geweest.”
Dit is een sprookje dat je jezelf vertelt, een overlevingsverhaal.
Een kind dat niet gezien wordt, trekt conclusies. Niet met woorden, maar met gevoel.
Conclusies als:
Ik ben niet belangrijk.
Ik moet me aanpassen om erbij te horen.
Als ik mezelf laat zien, word ik afgewezen.
Ik moet óf verdwijnen, óf heel hard mijn best doen.
Dat zijn geen bewuste keuzes die het kind maakt.
Dat zijn overlevingsstrategieën.
En die verdwijnen niet vanzelf omdat je volwassen wordt.
Wat pesten je leert (en waarom dat later tegen je werkt)
Veel vrouwen met een pestverleden hebben een enorme veerkracht ontwikkeld.
Ze zijn gevoelig, scherp, loyaal, verantwoordelijk.
Ze voelen anderen feilloos aan.
Ze weten precies hoe ze moeten schakelen.
Dat is niet voor niets.
Misschien werd je:
-een pleaser, om het veilig te houden
-een pleaser, om het anderen naar de zin te maken
-onzichtbaar, om geen doelwit te zijn
-stoer of dominant, om niet gekwetst te worden
-perfectionistisch, om eindelijk wél gezien te worden
Die strategieën hielpen je toen.
Ze waren logisch. Slim zelfs.
Maar in een liefdesrelatie gaan ze vaak tegen je werken.
Je hebt niet meer te maken met een klasgenoot, maar met een partner.
En toch reageert je systeem soms alsof het weer vroeger is.
Waarom relaties zoveel triggeren
Liefdesrelaties zijn intiem. Ze komen dichtbij.
En dat kan oude pijn raken, omdat je jezelf kwetsbaar moet opstellen in een relatie.
Als je vroeger niet gezien werd, kan een kleine opmerking van je partner voelen als afwijzing.
Een stilte kan voelen als buitensluiting.
Een conflict kan voelen als: ik raak je kwijt.
Je weet rationeel misschien wel: dit gaat hier niet over.
Maar je lijf weet dat niet.
En dus kun je:
-boos worden terwijl je eigenlijk bang bent
-huilen terwijl je niet begrijpt waarom
-afstand nemen terwijl je verlangt naar nabijheid
-testen of de ander er wel echt voor je is
Dat is oud zeer dat zich laat zien.
Veel weten, maar toch vastlopen
Wat ik vaak zie, zijn vrouwen die al veel gedaan hebben aan persoonlijke ontwikkeling.
Ze kennen hechtingsstijlen, weten van overlevingsstrategieën, hebben zichzelf goed geanalyseerd.
En toch lukt het niet om zich echt veilig te voelen in relaties. Ze hebben moeite met het reguleren van hun emoties. Ze trekken partners aan die precies op de pijnplek drukken en dat nemen ze die partner niet in dank af. De partner doet zijn best, maar toch voelen ze zich niet gezien.
Dat kan ontzettend frustrerend zijn.
Je weet dus heel veel, maar je lijkt het niet toe te kunnen passen.
Dat komt omdat inzicht alleen niet genoeg is.
Zolang het kleine, onzichtbare meisje nog steeds het stuur vasthoudt, blijf je reageren vanuit toen — ook al leef je nu.
De relatie met jezelf als fundament
De meest interessante vraag in het leven is niet: hoe los ik dit op?
Maar: waarom doe ik wat ik doe?
De relatie met jezelf is de basis van elke andere relatie.
Zolang je jezelf nog afwijst om je emoties,
zolang je jezelf streng toespreekt met “stel je niet aan”,
zolang je je eigen geschiedenis bagatelliseert, blijft er iets in jou roepen om gezien te worden.
Vaak gebeurt dit via je partner.
En dat legt een druk op relaties die dit niet kunnen dragen.
Van slachtoffer naar regie (zonder jezelf te verloochenen)
Het erkennen van een pestverleden betekent niet dat je jezelf vastzet in slachtofferschap.
Integendeel.
Het betekent dat je stopt met doen alsof het niets was.
Dat je jezelf serieus neemt.
Je mag verdrietig zijn over wat je gemist hebt.
Je mag boos zijn over wat je is aangedaan.
Het is toegestaan om te rouwen om het kind dat zichzelf moest aanpassen om te overleven.
Ze heeft namelijk al heel lang geen kans gekregen om zichzelf te zijn. Ook van jou niet.
Totdat je haar echt ziet, ontstaat er ruimte voor iets anders.
Niet door harder te werken.
Niet door nóg meer boeken te lezen.
Maar door eerlijk te kijken naar:
-welke strategieën je hebt ontwikkeld
-welke emoties en overtuigingen hiermee samengaan
-wanneer ze je beschermen
-en wanneer ze je nu tegenwerken
Dat je je relaties saboteert is niet het probleem
Veel vrouwen zeggen: ‘ik saboteer mijn relaties’ en denken dat dit het probleem is.
Dat je je relaties saboteert is het symptoom. Het probleem ligt veel dieper dan dat.
Als je blijft reageren op je instinct en steeds weer dezelfde soort partner opzoekt, is het echt tijd voor andere keuzes.
Dit zijn namelijk signalen dat er iets vastgelopen is in jou en dat je jezelf onderweg bent kwijtgeraakt.
Wat je nu mag gaan leren is dat je gaat analyseren en voelen:
Waarom doe ik wat ik doe?
Wat gebeurt er als ik het tegenovergestelde zou doen?
Wat zou dat triggeren in mij?
Ik nodig je uit om te gaan leren dat je relaties niet langer hoeft te gebruiken om te bewijzen dat je er mag zijn.
Je bent er namelijk al.
Er is niets mis met jou; je bent alleen geprogrammeerd om te denken dat er iets mis is met je.
Het is tijd om die programmering te resetten. Ik kan je daarbij helpen, als je wilt.
Andere interessante onderwerpen: