“Iedereen gaat maar uit elkaar tegenwoordig. Ze kunnen gewoon niets meer van elkaar hebben. En ze doen ook geen moeite meer, lijkt het wel. Weet je dat ik na 30 jaar samen zijn bijna wekelijks nog een lief briefje in mijn lunchtrommel krijg?”

De man die tegenover mij zit praat over zijn vrouw alsof hij net vorige week met haar getrouwd is. Hij schrijft soms een lieve zin op de spiegel of laat een post-it met ‘ik hou van jou’ achter op een plek waar zij het even later vindt. Andersom zijn zijn collega’s soms vast stiekem jaloers als ze zijn zorgvuldig ingepakte lunchtrommeltje zien met gesneden komkommertjes, belegde broodjes en… dat lieve krabbeltje op een briefje erbij.

Je kunt zeggen: “Mijn partner weet heus wel dat ik van hem hou, dat hoef ik niet dagelijks te vertellen of op een briefje te schrijven. Ik vind het een beetje overdreven.”

Fair enough.

Je mag het allemaal zelf weten.

Ik weet alleen dat mensen in mijn praktijk klagen: “Ik voel me niet gezien. Ik voel me niet gewaardeerd. Ik heb niet het gevoel dat ik belangrijk ben. Ik voel me vaak alleen in mijn relatie. Ik twijfel soms zelfs of hij wel van me houdt.”

En ik zie dan de partner die ernaast zit bijna van zijn stoel vallen. “Huh? Hoezo? Natuurlijk hou ik van je en natuurlijk waardeer ik je. Heb ik ooit gezegd van niet dan?!”

Nee, denk ik dan. Maar waarschijnlijk heb je ook al heel lang niet laten merken dat het wel zo is.

We kunnen nu eenmaal niet teren op die huwelijksgelofte van 30 jaar geleden, er is wel wat meer voor nodig om de verbinding levend te houden.

Dat die vlinders in je buik na 30 jaar niet meer zo heftig fladderen als in het begin, is logisch. Dat is gewoon fysiologie. De hormonen die in de verliefdheidsfase nog door je lijf gieren, kalmeren op den duur en dat is maar goed ook. Niet kunnen eten, slapen of je concentreren op je werk omdat je continue aan die ander moet denken, daar moet je toch letterlijk niet aan denken als je al zo lang bij elkaar bent? Je wilt ook nog wel enigszins kunnen functioneren.

Maar je relatie hoeft niet een sleur te worden en je hoeft je partner ook niet als vanzelfsprekend te nemen. Ja, je weet dat je na 20 jaar en 7300 nachten vast ook na nacht 7301 naast haar wakker zal worden, maar dat wil niet zeggen dat je je best niet meer hoeft te doen.

Dat hij al 10 jaar elke zaterdag de boodschappen doet, terwijl jij braaf langs de rand van het zwembad zit voor de zwemlessen van de kinderen of de taxi bent naar hun muziekles, wil niet zeggen dat je je waardering daarvoor niet meer naar elkaar uit hoeft te spreken.

Is het te veel moeite om even iets te zeggen over wat je partner gedaan heeft?

“Fijn dat jij de boodschappen weer even gedaan hebt, omdat je weet dat ik het zo’n vervelend klusje vindt. “

“He, mijn blouse is weer gestreken, super!”

“Wat lief dat je eraan gedacht hebt om de planten water te geven, ik was het helemaal vergeten.”

“Je zal wel moe zijn van het heen en weer rijden vandaag. Zal ik even een bakje thee voor je zetten?”

Als je hier nu geen aandacht aan besteedt omdat je vindt dat jullie allebei je taken hebben en dit gewoon zo hoort, zit je misschien over 10 jaar bij de relatietherapeut omdat een van jullie zich niet gezien en niet gewaardeerd voelt en overweegt om de stekker uit de relatie te trekken.

Denk je nog steeds: “ja, ja, wat een onzin dit” ?

Oke, heb je een goede vriend of vriendin? Of familie waar je goed contact mee hebt?

Het zal vast wel eens voorkomen dat je dan iets voor elkaar doet. Even helpen met schilderen, verhuizen, op de kinderen passen, helpen met afruimen na een feestje, dat soort dingen. Wat doe je dan als diegene weer naar huis gaat? Precies, je bedankt diegene even voor de hulp. Je denkt niet bij jezelf: ‘Nou, ik hoef geen dankjewel te zeggen, want de volgende keer doe ik ook weer iets terug.’ Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar de mensen die ik om me heen heb, die bedanken elkaar op zo’n moment. Ook al weten ze dat het een week later wel andersom kan zijn. Dat is gewoon een stukje fatsoen, omgangsnormen. Toch?

En waarom zouden we die omgangsnormen ineens vergeten als het om onze partner gaat?

Je zou denken dat je partner juist degene moet zijn waar je aardig en attent tegen bent. Ervan uitgaande dat je partner heel belangrijk voor je is. Maak niet de fout om je partner voor lief te nemen en te denken dat hij of zij er morgen ook nog wel is. Dit kan heel lang goed gaan, totdat er een dag komt dat dit niet meer zo is. Je bent er zelf bij. Blijf aandacht besteden aan je partner. Vind uit hoe je partner zich gewaardeerd en gezien voelt en doe daar meer van. Je zult zien dat je dit dan ook meer terug krijgt.