Depressie wordt vaak gezien als ‘een stofje dat mist in het brein’.

Of het wordt bestempeld als een aandoening of ziekte op zichzelf.

In de meeste gevallen is er iets gebeurd in het leven van de persoon die aan de depressie lijdt.

Dat kan van alles zijn.

Het kan een duidelijke traumatische gebeurtenis zijn, maar meestal is het een combinatie van factoren en een opstapeling van vervelende emoties.

Als ik wel eens met mensen praat die depressief zijn en doorvraag, denk ik vaak: ‘Ik vind het niet gek dat je depressief bent, waarom zou je het niet zijn’?

Mensen die in een depressie zitten missen dat vaak, omdat ze verdoofd zijn door de depressie.

Het brein helpt ons in het leven. Als je over je grenzen gaat door te hard werken, als je overweldigd bent door een aantal nare gebeurtenissen achter elkaar of in een toxische relatie zit, is een depressie een fantastische afleiding.

Bedenk maar eens. Als je kunt kiezen tussen heftige emoties zoals je opgejaagd voelen, diep verdriet, wanhoop, woede of een continue verdoofde, lamgeslagen staat, dan is het ergens logisch dat zich een depressie vormt, nietwaar?

Op deze manier hoef je de heftige emoties niet te voelen.

Omdat depressie ook niet een staat is waarin je de rest van je leven wilt zitten, heb je hierin een keuze.

Doorgaan zoals je deed of contact maken met die delen in jou die gevoeld willen worden. De delen die nu onderdrukt worden. Verdriet, woede, wanhoop, noem maar op.

Het is niet raar als je denkt dat die gevoelens er bij jou niet zitten, want je brein heeft die diep weggestopt voor je, om jou te beschermen.

De oplossing is stukje bij beetje weer gaan voelen. Echt voelen en ontdekken wie je in de kern bent. Hoe heb je je in de loop van de jaren aangepast, in bochten gewringd, je stil gehouden en je anders voorgedaan dan wie je bent?