Ik weet dat mensen zich afvragen of ik nooit meer getriggerd raak, of ik überhaupt nog een overlevingsstrategie in mijn relatie heb.
Ja hoor. Komt ie:
Ik hou niet van ruzie.
Als mijn man kritiek op mij heeft, heb ik de neiging om dingen vlak te strijken, om te doen wat hij wil.
Bovendien ga ik het op mezelf betrekken: ‘Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat voor stoms heb ik nou weer gezegd?’
Mijn ego is wel gekwetst.
Want hij ziet mij en mijn goede intenties niet.
Wat weer allerlei gedachten bij me oproept:
‘Jij ziet mij niet. Je kent me niet echt. Je wilt geen moeite doen om mij te begrijpen. Ik doe het nooit goed. Ik ben niet goed genoeg.’
Voor ik het door heb laat ik me meeslepen door deze gedachten en zit ik in de slachtoffermodus.
Soms ga ik de strijd aan. Omdat ik het zat ben om te slikken. Omdat ik óók gehoord wil worden. Dan lok ik een ruzie uit. Gewoon om een punt te willen maken. Al is het maar dat ik hem ook kan pakken op een fout. “Ja, maar jij hebt vorige week twee keer het licht aan laten staan op zolder!”
Zo dan!
Gelukt.
Ik voel me weer iets beter over mezelf.
Maar als het gesprek een kant op gaat die ik spannend vind, kruip ik weer terug in mijn schulp.
Verbinding willen – mezelf willen zijn – weerstand krijgen – terugtrekken.
Dat is de loop waar ik steeds in belandde.
Belandde?? Nu niet meer dan? hoor ik je denken.
Het antwoord is: Ja en Nee.
Ik leg het je uit.
Kijk, ik verdenk mezelf ervan toch een tikje onveilig gehecht te zijn als kind.
Ik had GEEN slechte jeugd zoals ik een slechte jeugd beschouw.
Geen mishandeling, geen strenge religieuze regels, geen grote druk op prestaties, geen verantwoordelijkheden die te groot waren voor mij als kind, geen verwaarlozing.
Toen ik leerde dat de jeugd zo’n ontzettend grote invloed heeft op je hele karakterontwikkeling en hoe je met emoties omgaat, ben ik daar in de loop van de jaren wel over na gaan denken.
Ik ging me steeds meer situaties herinneren, waar ik niet meer over nagedacht had.
Zoals:
Mijn moeder die altijd zei:
“Ik ben nooit chagrijnig”, terwijl ik haar best vaak chagrijnig en ‘moody’ vond. Hoe ze ons corrigeerde als we huilden: “Nou, stoppen met huilen nu! Klaar.” Hoe geïrriteerd ze vaak reageerde op mijn vader met: “DU-HUH!” en ik hem zag indimmen. Hoe zij supersterke, harde vrouwen bewonderde en zij zichzelf ook opstelde als de stoere, sterke vrouw die nooit te breken was en geen angsten had. En daarmee zich niet vaak emotioneel liet zien, want dat was zwak. Maar ze zei nooit letterlijk dat emoties tonen zwak IS. Dus als iemand aan mij vraagt: Heb je geleerd dat emoties tonen zwak is?, kon ik niet zeggen dat dat waar was, want het is nooit tegen me gezegd. Ik zag het haar alleen nooit doen en dat is eigenlijk hetzelfde. Het resultaat als volwassene: als ik nu emoties voel, schaam ik me eerst voor het feit dat ik ze voel EN ik ben bang ben dat de ander dan meer macht over mij heeft. 😞
Mijn vader die me GEK kon maken met zijn eeuwige uitspraak:
“Denkt aleer gij doende zijt en al doende, denk dan nog.” Ik zweer het je, als iemand mij alsnog zo’n spreuktegeltje cadeau doet, vliegt ie met tegeltje en al misschien nog wel uit het raam. Ik sta niet voor mezelf in, haha. (hoezo trigger?) 😈Wat deed ie daarmee, door dat steeds te herhalen? Hij gaf me het gevoel dat ik niet nadacht en dus dom en waardeloos was. Bovendien was hij snel opvliegend, uit het niets (zo leek het) en uitte hij zijn machteloosheid door me twee weken huisarrest te geven, me naar mijn kamer te sturen (soms gecombineerd met een klap of een schop onder mijn kont) of door iets van me te vernielen. Zo brak hij ooit mijn majorettestok doormidden waar ik maandenlang voor gespaard had😮(oke, dat was wel een traumaatje). Het resultaat als volwassene: Ik vat kritiek veel zwaarder op dan nodig is en maak het helemaal over MIJ in plaats van iets wat ik niet handig heb GEDAAN.
Plus: Pestverleden.
Yep, van mijn 4e tot mijn 16e. De ultieme brainwashing als het gaat om ‘niet goed genoeg, niet waardevol, talentloos, lelijk, dom. Het heeft me wat jaartjes gekost om dit achter me te laten en ondanks dat je hier prima van kunt helen, voelt het als een zwakke plek. Als een fabrieksinstelling in mijn brein waar ik in terugval als ik stop met op mezelf te reflecteren en mezelf te kalmeren.
En dat is ook hoe het werkt. Het primaire deel van ons brein neigt steeds terug te vallen in oude overtuigingen: “Vroeger was het zo en dat deed pijn, dus alles wat hier op lijkt, zal ook zo gaan.” Kort door de bocht, zonder nuances, zonder doorvragen, BAM, reactie!
Een goed beschermingsmechanisme, dat wel. Muur metselen, ophaalbrug omhoog trekken, slotgracht vol met water, luiken dicht en de knuppel in de aanslag om terug te meppen.
Ik heb alleen besloten dat ik niet wil dat dit deel van mijn brein mijn reacties bepaalt.
Ik wil zelf de regie hebben.
Als jij dat ook wilt, kijk dan verder op de website naar wat op dit moment bij jou past.
Wat je intussen ook kunt doen:
Reguleer en bevraag die emoties en gedachten die impulsief in je opkomen. Hoe heftiger de emotie is, hoe zekerder je ervan kunt zijn dat het gaat om iets belangrijks in jou, anders hoef je niet zo heftig te reageren.
De belangrijkste vragen die ik mezelf ging stellen, waren:
“Welk gevoel dat pijn doet, wordt nu geraakt?” (antwoord= niet goed genoeg, niet belangrijk, niet waardevol, etc.)
“Weet mijn partner dit?” (antwoord= bijna nooit)
“Is mijn partner erop uit om dit gevoel in mij aan te wakkeren?” (antwoord= bijna nooit)
“Hoe kan ik mezelf kalmeren voordat ik in staat ben rustig te vertellen hoe ik me voel en waarom ik zo heftig reageerde?” (antwoord= wandelen, muziek luisteren, ademhalen, freewriten, etc.)
P.S. Neem ik mijn ouders iets kwalijk?
Nee, zeker niet. Als ik zie waar zij vandaan komen en hoe zij zijn opgevoed, dan vind ik het nog knap hoe ze het gedaan hebben. Het zijn zelf ook gekwetste kinderen geweest. Daarom kan en moet het naast elkaar bestaan: de liefde en het respect voor mijn ouders, de erkenning dat ik ook gekwetst ben geweest en het zelfbewustzijn hiervan.
Als je dit interessant vindt, wil je dit misschien ook lezen:
Ineens was ik weer op dat schoolplein