Vandaag is mijn mannetje jarig!

Tegelijk met de koning.

Wel zielig voor onze Willy dat hij niet lekker met Max kan gaan chillen in de sauna voor zijn verjaardag en wij wel.

Ik benijd hem niet hoor, de hele dag weer ergens in een stad rondsjouwen in de vrieskou.

Ja, kom op, het ís toch altijd koud en akelig op Koningsdag?

Of heb ik me dat een keer in mijn hoofd gehaald en lijkt dat nu alleen maar zo?

Als er dan een druppel valt dat ik dan meteen denk: ‘Zie je wel, weer snertweer op Koningsdag.’

Ik heb weer bevestigd gekregen dat het zo is. Als je maar vaak genoeg zegt dat het slecht weer is op Koningsdag, dan is het ook vaak zo. Als het dan een keer wel mooi weer is, dan denk ik: ‘Oké, het valt mee, maar die wolken zien er niet best uit. Vanmiddag regent het vast weer.’

Dit lijkt wel een beetje op de overtuigingen die we hebben over onszelf.

We zijn onbewust zo scherp op bepaalde triggers en pijnpunten dat we meteen aanslaan als onze partner dit punt aanraakt én dat we ook meteen de schuld buiten onszelf leggen. We herkennen een bepaald naar gevoel maar al te goed van vroeger en dit maakt dat we ons diep gekwetst voelen. Onze partner kan als geen ander die knop indrukken waardoor we van 0 naar 100 gaan.

Het werkt als een rode lap op een stier.

En daar gaan we:

“Waarom moet jij mij nou altijd het gevoel geven dat ik het niet goed doe?”

“Ja tuurlijk, want jij bent Mr. Perfect. Jij doet nooooit iets verkeerd.”

“Doe toch niet zo denigrerend! Mag ik ook gewoon mezelf een keer zijn zonder dat jij me gaat vertellen wat ik moet doen?”

“Waarom zijn we eigenlijk nog bij elkaar als je toch altijd gewoon doet waar je zelf zin in hebt? Ben ik überhaupt wel belangrijk voor je?”

“Ik moet altijd die kar trekken. Doe jij nou ook eens iets! Ik sta er zoals gewoonlijk weer alleen voor!”

Wat valt je op, behalve dat het geen hele aardige uitspraken zijn?

Dat er overdrijvingen in zitten. In alle uitspraken gaat het over ‘nooit’ en ‘altijd’.

Echt? Nooit??

Echt? Altijd??

Het is niet ‘nooit’ en ‘altijd’, maar er wordt zo’n pijnlijk gevoel geraakt, dat dit gevoel je even overneemt. Heel even heb je het gevoel dat je partner erop uit is om jou bewust pijn te doen en jou te pakken op de pijnlijkste plek die je kent.

Wat kun je dan doen?

Ga naar de kern. Waar gaat het over? Wat zegt je partner hiermee indirect over jou?

‘Ik doe het niet goed’

‘Ik ben niet goed genoeg’

‘Ik ben niet belangrijk’

‘Ik mag niet mezelf zijn’

‘Ik sta er alleen voor’

Auw… dit doet pijn. Zeker weten.

Wanneer is de eerste keer in je leven geweest dat je dit gevoel had?

Dat was vast toen je nog jong was, toch?

Dat is best heftig, dat je als jong kind al moest dealen met dit gevoel.

En dan te bedenken dat je partner dit gevoel in je aanwakkert…

Het is net zo’n landmijn, er is niks aan de hand totdat je er op gaat staan en dan…BOEM!

Ik weet nog wel dat ik vroeger ontzettend aanging op denigrerende opmerkingen. Ik werd dan heel boos en verdrietig. Het voelde zo ontzettend oneerlijk. Ik voelde me dan echt op mijn ziel getrapt en daar gaf ik hem de schuld van.

Totdat ik besefte dat ik dit gevoel, het ‘niet goed genoeg zijn’ al veel eerder uit mijn leven kende, lang voordat ik hem leerde kennen. Hij had het gevoel in mij niet veroorzaakt, dat waren andere mensen. Dat hij af en toe op die pijnplek drukt, dat is niet leuk en dat zeg ik hem dan ook, maar ik kan niet verwachten dat hij op zijn tenen moet lopen om maar niet op die landmijn te stappen.

Die landmijn ligt er nog steeds, net zoals bij jou waarschijnlijk.

Maar ik weet ondertussen wel waar ie ligt en hij is ook minder gevoelig. Hij gaat niet om het minste geringste meer af. Mijn man begeeft zich nog wel eens in de gevarenzone. Hij probeert hem te ontwijken, echt hoor, de lieverd doet zijn best. Maar hij kan af en toe een beetje een betweter zijn (sstt, niet zeggen dat ik dat heb gezegd) en dan komen er wel eens opmerkingen uit die bij mij verkeerd vallen.

Hmm… hoe krijg ik het voor elkaar om zo’n partner uit te kiezen? Iemand die precies op mijn landmijn gaat staan? En misschien vraag je je ook af hoe ik het voor elkaar heb gekregen dat die landmijn niet meer zomaar afgaat? Ik zal er een keer een podcast over opnemen, goed?

Maar heb jij dat ook, zo’n landmijn?

Dat jouw partner ook precies zo’n soort pijnpunt in jou raakt?

Ga er maar vanuit dat er een diepere reden is waarom jullie bij elkaar zijn en dat je partner dit niet met opzet doet.

De kans is namelijk supergroot dat jij bij jouw partner ook precies zo’n pijnplek weet te raken, terwijl jij je van geen kwaad bewust bent.

Praat er eens met elkaar over. Wat zijn jullie landmijnen en hoe kunnen jullie elkaar eromheen helpen navigeren?