Ja hallo, soms is het toch gewoon zo? Kunnen we het lang en breed over hebben, maar soms moet je het beestje maar gewoon bij de naam noemen.

We denken vaak dat we heeel lief voor onze partner zijn. Maar als we het eerlijk zouden vragen, durven we dan het antwoord te horen?

Ben jij of ken jij iemand die nog liever zijn relatie op de klippen laat lopen dan in therapie te gaan? Verdom je het om naar een therapeut te gaan?

“Ah, ja! Relatietherapie! Dat doen we elke vrijdagavond. Ik ga naar de herenclub, en zij gaat thee drinken met de dames. Werkt als een zonnetje!”

Een slechte communicatie is de doodsteek voor elke relatie. Maar als je ineens naar lieve woordjes moet omschakelen, voelt dit fake.

Wat kunnen we toch snel van slag raken als onze partner met zijn of haar ogen rolt of een ander gebaar van afwijzing maakt. Hoe ga jij hier mee om?

Wel huwelijkse voorwaarden maar geen pre-huwelijkse therapie? Eigenlijk een beetje gek, vind je niet?